22. Zimowy sweter i śniegowce

Witajcie kochani :)

Jak mija Wam piątkowe popołudnie?
Ja właśnie jestem w trakcie pracy. Zrobiłam sobie małą przerwę na napisanie posta i zaraz zmykam do faktur, maili i tym podobnych cudów.
Jakie macie plany na weekend?
Ja mam jutro zajęcia przez praktycznie cały dzień, a w tym dwa egzaminy.
Powiem Wam szczerze, że nieszczególnie cieszę się z tego powodu.
Cóż jednak poradzić. Trzeba dać radę! :)

Długo zastanawiałam się nad opublikowaniem tego posta.
Jest bardzo osobisty i właściwie nie byłam pewna, czy chcę aż tak dużo mojego życia odsłaniać tutaj.
Doszłam jednak do wniosku, że blog to przecież fragment mojego życia i czasem warto napisać coś więcej o sobie, coś więcej od siebie.

Zawsze kiedy słyszę ten utwór łzy mimowolnie napływają mi do oczu.
Pamiętam jeszcze, gdy będąc dzieckiem mój tata słuchał go z "kaseciaka".
Był to jeden z jego ulubionych utworów, więc słuchaliśmy go wszyscy w domu bardzo często.
W naszym domu w ogóle słuchało się dużo, zawsze gdzieś w tle grała muzyka i zawsze była gdzieś w nasze życia wpleciona. Dlatego teraz tak wiele utworów potrafi przywołać na myśl konkretne wspomnienia.
Dom rodzinny. I nagle w mojej głowie pojawiają się setki obrazów i dźwięków.
Widzę moją mamę stojącą w tej ogromnej kuchni, gdy w moim ukochanym swetrze z  Camaieu lepi pierogi (o losie, jaka ja byłam zła o to wtedy. Moje uciułane nastoletnie pieniądze wydane na piękny dopasowany golf. A ona w nim w kuchni. Pierogi lepi. A on cały w mące!). I słyszę jak tata śmieje się z każdego mojego dowcipu, chociażby był najgorszym sucharem.
Taki obraz domu mam zawsze, gdy o nim pomyślę. Zawsze czuję to ciepło w klatce piersiowej, które rozlewa się gdzieś po całym moim ciele i dochodzi aż do oczu, gdzie skrapla się i spływa po policzkach.
Straszna ze mnie mazepa.
Za domem tęsknię zawsze. Mimo iż w życiu mam tak na prawdę wszystko, co chciałam mieć.
Skończyłam studia, prowadzę firmę, jestem silną kobietą u boku wspaniałego mężczyzny.
A jednak przychodzą wieczory zimne i złe, gdy myślę o tym, że chciałabym znów być w domu.
I myślę o tym, że z wszystkich rzeczy na świecie, nie potrafię sobie wyobrazić tego, że kiedyś zabraknie mi moich rodziców.
Tak bardzo chciałabym poświęcać im więcej czasu. Widzę jak bardzo są spracowaniu, jak wiele poświęcili dla nas. Patrzę na moich rodziców i wiem, że chociaż się nie skarżą z wiekiem mają coraz mniej siły. Chciałabym czas zatrzymać. I oddałabym mamie nawet wszystkie moje ukochane golfy. I nauczyłabym się nowych głupich kawałów. I dałabym nawet trochę mojego zdrowia. Wszystko bym dała, żeby tylko jak najdłużej ich zatrzymać.
Wiem, że nie mieszkam od rodziców daleko. Wiem, że te kilkadziesiąt kilometrów to nie Afryka. I dlatego zawsze staram się znaleźć czas i przyjechać na weekend, czy załatwiając coś w pobliżu wpaść chociaż na tę przysłowiową kawę. Chociaż ostatnio w natłoku wszystkich spraw trudno mi wygospodarować chwilę. I dlatego również tak bardo czekam na te święta...
Wyfrunęłam z domu dobrych kilka lat temu, a jednak zawsze, gdy tam wracam czuję się jak u siebie.
Dziękuję Bogu za ten dom, za rodzinę.
I mam nadzieję, że kiedyś moje dzieci również będą myślały o swoim domu  w ten sposób.
Że będę w stanie im to wszystko dać- ciepło, bliskość, bezpieczeństwo.

I mój zimowy look.
Moje ukochana czapka z liskiem i lisie rękawiczki. Śmigałam w nich na uczelnie, więc szybko stały się moim atrybutem, a ja dorobiłam się pseudonimu "Lisek" :D
Bardzo lubię ten sweter, jest ciepły, ma dłuższy tył, a jego wzór kojarzy mi się z śniegiem, zimą i Świętami Bożego Narodzenia.
Dżinsy pasują niemalże zawsze, a śniegowce- cóż, w taką pogodę sprawdzają się idealnie! :) buty mają dla mnie również pewną wartość sentymentalną- przywiozłam je z Holandii już kilka lat temu. Poniekąd to moja pamiątka z tego kraju :D

 

 sweter- nn

buty- nn

spodnie- Dorothy Perkins

kurtka- Bershka

czapka, szalik, rękawiczki- nn